นิทาน เรื่อง #เจ้าของเรือ จาก"อานนท์ แสนน่าน"

0 32

"พ่อจ๋า พ่อว่าพ่อเป็นเจ้าของเรือ แต่พ่อต้องล้างเรือเช็ดถูเรือต้องชะโลมน้ำมันให้มันบ่อยๆ พ่อต้องเก็บรักษาแจวพายและเครื่องใช้ในเรือทุกๆ อย่าง แล้วพ่อก็แจว พอพ่อพาพวกเราไปนั่งเรือเล่นพร้อมกันกับเพื่อนบ้านของเราทุกคน พ่อเหนื่อยเกือบตาย ทีพวกนั้นทำไมนั่งสบายไม่ช่วยพ่อแจว ไม่ช่วยพ่อเช็ดล้างเรือบ้างเล่าพ่อจ๋า? " หนูน้อยถามพ่อทำตาแดง ๆ

พ่อนิ่งสักครู่ ก่อนที่จะตอบกลับลูกชายไปว่า
พ่อ : "ก็พ่อเป็น เจ้าของเรือ นี่ลูกเอ๋ย"
ลูกชาย : "ใครเป็นเจ้าของอะไร ก็ต้องเหนื่อยเกือบตาย ใครไม่เป็นเจ้าของก็สบาย พ่อเห็นว่า มันจะยุติธรรมหรือ?"
พ่อ : "ธรรมเนียม มันเป็นอย่างนั้นเอง ใครเป็นเจ้าของ ก็ต้องทนเหนื่อย ทนหนักใจ"
ลูกชาย : "แล้วพ่อจะขืน เป็นเจ้าของเรือ ไปทำไม ให้เขาเสีย แล้วขอนั่งกะเขา เป็นครั้งคราว เหมือนที่เขานั่งเรือเรา อย่างสนุกสนาน มิดีกว่าหรือ?"

พ่อ : "ก็ พ่อ อยากจะเป็น เจ้าของเรือสักลำหนึ่ง นี่ลูกเอ๋ย"
ลูกชาย : "ขออย่าให้ ฉันต้องเป็น เจ้าของเรือ ร่วมกับพ่อ ฉันจะ ไม่ยอมเป็น เจ้าของ อะไรๆ เลย แม้แต่ ตัวของฉันเอง!"
พ่อ : "แล้วลูก จะอยู่ได้อย่างไร?"
ลูกชาย : "อยู่อย่าง ไม่ต้อง ทนเหนื่อย เหมือนพ่อ และตรงกันข้าม จากพ่อ ทุกประการ !!!"

หลังจากนั้นหนูน้อยจึงกลายเป็นเณรน้อยไปเพียงเพราะเขาไม่อยากเป็นเจ้าของสิ่งใดแต่อยากเป็นอยู่ชนิดที่เขาเห็นว่าตรงกันข้ามจากพ่อทุกประการ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ถ้าใครไม่เป็นเจ้าของสิ่งใดกลับจะได้กิน " ไข่แดง " ของสิ่งนั้น (เหมือนคนที่มาพลอยนั่งเรือเล่นกับพ่อ) ส่วนใครที่เป็นเจ้าของสิ่งใดเขาจะกินได้เพียง " ไข่ขาว" ของสิ่งนั้น ซึ่งบางทีถึงกับอาจจะ ต้องกินเปลือกไข่ หรือมูลโสโครกที่ติดอยู่กับเปลือกไข่เข้าไปด้วยกัน